Warren Bennis i Patricia Ward Biederman opisują cechy, które tworzą „Wielkie Grupy”, zdolne do znaczącej, twórczej współpracy. Pomimo mitu o indywidualnych osiągnięciach i heroicznym przywództwie, autorzy zagłębiają się w wielkie przełomy dokonane dzięki wysiłkowi grupowemu. Często Wielkie Grupy jednoczą się wokół wizji charyzmatycznego lidera i z obsesyjnym zaangażowaniem dążą do realizacji jego celu. Bennis i Biederman poświęcają znaczną część książki na opisanie działania pół tuzina takich grup – od projektu Manhattan, przez założycieli studia Disneya, po zespół kampanii wyborczej Billa Clintona. Te historie przypadków czyta się jak pojedyncze opowiadania, ale każda z nich to saga twórczej współpracy. Autorzy kończą lekcjami, które mogą Państwo zastosować, aby wykorzystać zaangażowanie wielkich grup w swojej organizacji. getAbstract.com poleca tę jasno napisaną, logicznie zorganizowaną książkę liderom i współpracownikom z każdej branży, z dwoma zastrzeżeniami. Po pierwsze, zdobycie wymaganej charyzmy zależy od Państwa. A po drugie, jeśli chodzi o pełne uwielbienie autorów dla obsesyjnych nawyków pracy, to cóż, to takie lata 90.
Opracowanie zostało przetłumaczone maszynowo (przepraszamy za błędy) jako materiał na nasze szkolenia z przywództwa.
Take-Aways
- Wielkie grupy łączą talenty indywidualne i zbiorowe pod kierownictwem charyzmatycznych liderów.
- Historia czci osiągnięcia indywidualne, ale wielkie osiągnięcia często wymagają wysiłku grupowego. Praca zespołowa daje przewagę.
- Model Wielkiego Mężczyzny lub Wielkiej Kobiety jest zastępowany przez Wielką Grupę.
- Wielkie Grupy w biznesie amerykańskim w XX wieku to między innymi Walt Disney Studio, Xerox’s Palo Alto Research Center i Apple Computers.
- Inne grupy, które można wykorzystać jako przykłady, to zespół kampanii Clintona w 1992 roku, Skunk Works Lockheeda, Black Mountain College i Projekt Manhattan.
- Wielka Grupa może się załamać, gdy straci swojego lidera.
- Ten lider jest często „pragmatycznym marzycielem” z wyjątkową i oryginalną, ale możliwą do zrealizowania wizją.
- Członkowie Wielkiej Grupy są zazwyczaj młodzi i tworzą ścisłą subkulturę.
- Członkowie często mają elitarne i obsesyjne poczucie misji w stosunku do swojej pracy.
- Połączenie utalentowanych ludzi pod dobrym kierownictwem może przynieść lepsze rezultaty niż te, które mogłaby osiągnąć każda pojedyncza osoba.
Podsumowanie
Co sprawia, że grupa jest wielka
Chociaż legenda tradycyjnie czci „triumfującą jednostkę”, wiele historycznych przełomów zostało osiągniętych dzięki wysiłkowi grupy. Ludzie często łączą swoje indywidualne i zbiorowe talenty, aby „stworzyć coś nowego i wspaniałego”. Dzięki takiej twórczej współpracy powstały projekty zmieniające świat, od budowy bomby atomowej po rozwój komputerów i Internetu.
„Grupy stają się wielkie tylko wtedy, gdy wszyscy w nich, zarówno liderzy, jak i członkowie, mają swobodę działania na najwyższym poziomie.
Skuteczne grupy są coraz bardziej potrzebne, ponieważ społeczeństwo staje się coraz bardziej złożone, a technologia coraz bardziej wyrafinowana. Dzisiaj osoba pracująca w pojedynkę prawdopodobnie miałaby trudności z osiągnięciem wielkich przełomów. Paradygmat Wielkiego Mężczyzny lub Wielkiej Kobiety jest zastępowany przez Wielką Grupę, składającą się z charyzmatycznego lidera i kreatywnego, wspierającego go zespołu, w skład którego wchodzą silne jednostki. Lider i członkowie takich zespołów „osiągają razem coś, czego nie mogliby osiągnąć sami”. Często właściwy lider może zainspirować rozwój wielkości w grupie, pomagając jednostkom odnaleźć wielkość w sobie.
Cechy charakterystyczne wielkich grup
Wielkie Grupy – takie jak Studio Walta Disneya, Centrum Badawcze Xeroxa w Palo Alto, Apple Computers, kampania prezydencka Billa Clintona w 1992 r., Skunk Works Lockheeda, Black Mountain College i Projekt Manhattan – mają wiele cech wspólnych, przede wszystkim wzajemnie wspierają swoich członków i generują pozytywne morale. Wielkie Grupy pomagają swoim uczestnikom. Jednostki czerpią korzyści z pracy z innymi, którzy dążą do podobnego celu. Jednostka otrzymuje stymulację w postaci „sugestii, porównań i naśladowania”, podczas gdy grupa służy w różnym stopniu jako „bodziec, kontrola, tablica ogłoszeń, źródło inspiracji, wsparcia, a nawet miłości”. Każda grupa potrzebuje wspaniałego lidera z charyzmą, wizją i talentem do inspirowania innych. Jednak grupa musi składać się z utalentowanych, niezależnie myślących jednostek i musi mieć swobodę działania.
„Wszystkie wielkie grupy mają wyjątkowych liderów, a co za tym idzie, tracą drogę, gdy tracą przywództwo”.
Zmotywowani wspólnym projektem członkowie skupiają się na swojej pracy. Pracują intensywnie w atmosferze naładowanej poczuciem, że dokonują wielkich rzeczy. Sama wizja jest głównym motywatorem, a nie pieniądze czy kariera. Dopóki trwa projekt, jest on priorytetem. W istocie, niektórzy członkowie kierujący się misją odkładają nawet swoje życie osobiste na później, aby móc obsesyjnie poświęcić się swojej pracy.
„Wielkie Grupy są zazwyczaj kolegialne i niehierarchiczne, zamieszkiwane przez osoby o wyjątkowych kompetencjach, które często są antyautorytarne”.
Ponieważ przywództwo jest tak ważne, Wielka Grupa może stracić kierunek, gdy straci swojego lidera. Gdy Walt Disney zmarł w 1966 roku, jego studio przeszło okres głębokiego upadku. Odrodziło się w latach 80. dopiero pod nowym silnym przywódcą, Michaelem Eisnerem. Skuteczny lider nie musi mieć zdolności projektowych, ale musi umieć zebrać utalentowanych ludzi z potrzebnymi umiejętnościami, a następnie pozwolić im robić to, co robią dobrze.
„Wielkie grupy to nie są miejsca realistyczne. To miejsca żywiołowe, irracjonalnie optymistyczne”.
Członkowie Wielkich Grup są zazwyczaj młodzi, w wieku około 35 lat, częściowo dlatego, że ludzie w tym przedziale wiekowym są bardziej skłonni do eksperymentowania i próbowania nowych rzeczy. Mają mniej uwikłań zewnętrznych, co pozwala im na większe zaangażowanie, dłuższą pracę i niższe wynagrodzenie. Nawet w takich warunkach członkowie Wielkiej Grupy postrzegają siebie jako elitę i tworzą ścisłą subkulturę. Często są buntownikami, nie mają tradycyjnych referencji lub pracują poza głównym nurtem swoich zawodów. Jako obrazoburcy, członkowie Wielkich Grup są pobudzani przez ciekawość i zainteresowani nowymi ideami, nawet jeśli wydają się one nierealne. Liderzy tych grup inspirują i motywują swoich członków, a nie rozkazują im czy kierują nimi. Właściwy lider uwalnia członków grupy do sukcesu, przekształcając grupę w „skoordynowany zespół oryginalnych myślicieli”. Tacy liderzy czasami przeszkadzają grupie w kontaktach z innymi członkami kierownictwa, którzy nie ufają takiemu swobodnemu procesowi.
Przykłady wielkich grup
Kiedy Walt Disney zakładał studio Disneya, miał wizję, że animowane filmy fabularne są możliwe, chociaż większość jego współczesnych nie była tego zdania. Od momentu uruchomienia studia musiał polegać na innych, aby wprowadzić swoją wizję w życie, chociaż to jemu należała się chwała. Nie mógłby stworzyć projektu bez zespołu, ponieważ animacja jest tak pracochłonna. Zatrudnił najbardziej utalentowanych artystów, jakich mógł pozyskać, i czasami inspirował ich potężnymi przemówieniami o znaczeniu tego, co robią, jak przywódca wojskowy zbierający swoje oddziały. Disney nie tylko szybko wprowadzał najnowsze technologie, takie jak synchronizacja dźwięku i koloru, ale również znajdował sposoby na dalsze doskonalenie tych procesów. Z kolei jego animatorzy musieli być bardzo zaangażowani i chętni do pracy w długich godzinach. Po śmierci Walta Disneya w 1966 roku, studiu zabrakło inspiracji i przewodnictwa ze strony charyzmatycznego lidera i podupadło. W latach 80-tych Michael Eisner wkroczył z nową wizją, która ożywiła działalność Disneya.
„Musimy uznać nowy paradygmat: nie sami wielcy liderzy, ale wielcy liderzy, którzy istnieją w płodnym związku z Wielką Grupą. W takich twórczych sojuszach lider i zespół są w stanie wspólnie osiągnąć coś, czego żaden z nich nie mógłby dokonać samodzielnie.”
Palo Alto Research Center (PARC), utworzone przez Xerox w 1970 roku, stało się Wielką Grupą pod kierownictwem Alana Kaya. PARC zaprojektowało Alto, pierwszy przyjazny dla użytkownika komputer. Bob Taylor, szef Laboratorium Informatyki Xerox, zebrał zespół najlepszych i najzdolniejszych do pracy z Kayem i naciskał na nich, aby przesuwali granice informatyki. Jednak Taylor chciał również, aby ludzie potrafili współpracować. Pomógł grupie odizolować się od presji wyższego kierownictwa, aby mogli swobodnie wykonywać swoją najlepszą pracę. Twórcza atmosfera przypominała tę, która panowała później przy tworzeniu Apple. Zespół pracował przez długie godziny i miał w sobie coś z zabawy w odkrywanie. Alto wprowadziło wiele innowacji, które stały się standardem w komputerach osobistych, ale Xerox nie wprowadził ich na rynek. Zamiast tego Steven Jobs i Steve Wozniack wykorzystali przełomowe rozwiązania zespołu PARC i stworzyli z nich komputer Apple. Jobs zebrał małą, bardzo utalentowaną grupę programistów, projektantów i marketingowców i zainspirował ich marzeniem, że stworzą coś wielkiego. A kiedy skończyli, przeniósł ich osiągnięcia na rynek.
„Wielkie grupy nie boją się technologii, lecz ją wykorzystują. I wszyscy uważają, że tworzenie przyszłości jest naprawdę fajne”.
Zespół kampanii wyborczej Williama Jeffersona Clintona w 1992 roku, kierowany przez Jamesa Carville’a, był Wielką Grupą, która umożliwiła Clintonowi zdobycie prezydentury. Chociaż Clinton był inteligentny i charyzmatyczny, miał wiele wad. Pochodził z biednego, stosunkowo mało znanego Arkansas. Jego wizerunek był obarczony pytaniami o charakter. Ale jego wspaniała kampania podkreślała jego pozytywy i bagatelizowała negatywy. Kampania była możliwa dzięki małemu, obsesyjnemu, oddanemu i ciężko pracującemu sztabowi, który uważał się za „pokój wojenny”. Carville podszedł do kampanii jak uliczny wojownik i stworzył kulturę kampanii opartą na szybkości, aby członkowie zespołu mogli reagować natychmiast. Stworzyli takie slogany jak „It’s the economy, stupid”, aby wszyscy byli zgodni. Grupa przekształciła kampanię Clintona w rodzaj dramatycznej wojny z wrogim establishmentem, wykorzystując jego historię przezwyciężenia problemów z dzieciństwa i jego pochodzenie z miasteczka Hope do promowania inspirującego przesłania zmian i optymizmu.
„Wielkie Grupy to skoordynowane zespoły oryginalnych myślicieli. Takie grupy są obsesyjnie skoncentrowane na swoim celu. Nie przejmują się schematem organizacyjnym, chyba że jest na nim coś, co może przeszkodzić w realizacji projektu.”
Inne przykłady tego rodzaju twórczej współpracy to Skunk Works w Lockheed, eksperymentalne kolegium w Black Mountain w Północnej Karolinie i Projekt Manhattan. Kelly Johnson – wizjoner w dziedzinie projektowania samolotów – stworzył w Lockheed nowy, innowacyjny dział lotniczy, zwany Skunk Works. Sprowadził utalentowanych ludzi, inspirował ich i motywował do projektowania radykalnie nowych samolotów szybko i w ramach budżetu.
„U podstaw każdej Wielkiej Grupy leży marzenie. Zawsze jest to marzenie o wielkości, a nie tylko ambicja osiągnięcia sukcesu. Marzenie jest motorem, który napędza grupę”.
John Andrew Rice stworzył eksperymentalną społeczność akademicką artystów, pisarzy, poetów i performerów w Black Mountain College. Założona w 1933 roku w czasie depresji szkoła działała przez 23 lata, w czasie których zachęcała do eksperymentów artystycznych. Studenci i członkowie wydziału mieszkali razem i opracowywali własne kursy. Rice (i dwaj kolejni dyrektorzy) zatrudniali ekscytujących artystów, którzy motywowali studentów i kolegów z wydziału do kreatywności.
„Atmosfera najbardziej sprzyjająca kreatywności to taka, w której jednostki mają poczucie autonomii, a jednocześnie są skoncentrowane na wspólnym celu”.
Wreszcie w ramach Projektu Manhattan Robert Oppenheimer zebrał zaangażowany zespół naukowców, którzy w czasie II wojny światowej pracowali w izolacji w Los Alamos w Nowym Meksyku, aby skonstruować pierwszą bombę atomową. Poczucie misji wojennej przyczyniło się do powstania głębokich więzi między członkami zespołu. „Prawie wszyscy zdawali sobie sprawę, że jest to wielkie przedsięwzięcie. Prawie wszyscy wiedzieli, że jeśli zostanie ono zakończone sukcesem i wystarczająco szybko, może zadecydować o wyniku wojny” – napisał Oppenheimer.
„Przywódcy sprzyjają kreatywności również wtedy, gdy pozbawiają porażkę złudzeń. W grupach kreatywnych porażka jest traktowana jako doświadczenie edukacyjne”.
Jedną z nici łączących te historyczne kooperacje grupowe jest to, że miały one miejsce przed rewolucją feministyczną, która włączyła kobiety do znaczących działań grupowych w większości branż. Do tego czasu nawet grupy, które przełamywały wiele wcześniejszych granic twórczych i naukowych, marnowały kobiecy talent. Kobiety stworzyły inne krytyczne grupy współpracy, takie jak Hull House Jane Addams, która doprowadziła do pionierskiej pracy w dziedzinie usług socjalnych, ale te konkretne wielkie grupy współpracy w przerażający sposób marginalizowały lub wykluczały kobiety uczestniczące, co było typowe w ich okresach. Niski status kobiet do ostatnich dekad nie oznacza, że nie wnosiły one wkładu, ale że często były wykluczane lub ich wkład nie był uznawany.
„Wszyscy jesteśmy dziećmi Darwina. Uwielbiamy rywalizację. I dlatego praktycznie każda Wielka Grupa definiuje siebie w kategoriach wroga. Dla grupy im większy wróg, tym lepiej”.
Zarówno kobiety naukowcy, jak i żony mężczyzn odegrały kluczową rolę w Los Alamos, gdzie wszyscy żyli w znacznym dyskomforcie i nadal podtrzymywali ducha zaangażowania, nawet gdy naukowcy zmagali się z moralnością samej bomby. W miarę jak im się to udawało, przyznawali między sobą, że wynaleźli straszną rzecz, ale dzięki niej można było powstrzymać ogromne ofiary na Pacyfiku i zakończyć wojnę. Wiele osób z grupy współpracującej w Los Alamos do końca życia zmagało się z konsekwencjami swojej pracy.
Wnioski do wyciągnięcia
Doświadczenia tych Wielkich Grup pokazują kilka lekcji, które można szeroko zastosować:
Wielkość zaczyna się od posiadania bardzo dobrych ludzi o „oryginalnych umysłach”, ludzi, którzy są zainteresowani robieniem „następnej rzeczy”. Są to raczej generaliści niż wąscy specjaliści i mają zdolność dostrzegania nowych relacji i połączeń.
Lider Wielkiej Grupy chce mieć utalentowanych ludzi i wie, jak ich znaleźć. Silni liderzy nie obawiają się, że pracują dla nich ludzie z najwyższej półki i zachęcają członków swojej grupy do samodoskonalenia, do stawania się najlepszymi, jakimi mogą być.
Ludzie w Wielkiej Grupie dobrze ze sobą współpracują. Uczą się tolerować siebie nawzajem.
Członkowie Wielkich Grup uważają swoją misję za najważniejszą; niektórzy nawet postrzegają swoją pracę jako „misję od Boga”. Widzą siebie jako uczestników świętej wojny, aby osiągnąć swój cel, dlatego poświęcają się. Ich praca ma dla nich znaczenie i to się liczy, często z problematycznym wyłączeniem innych elementów ich życia.
Każda Wielka Grupa jest odizolowana, jak wyspa, więc jest wolna od zakłóceń. Ludzie w Wielkiej Grupie dobrze się bawią, pracując blisko siebie. Jednak grupa musi tworzyć połączenia z innymi ludźmi, którzy mają zasoby.
Członkowie Wielkich Grup widzą siebie jako nieudaczników, którzy mogą wygrać. Myślą o sobie jako o Dawidach walczących z Goliatami lub jako o zespołach ze świeżymi pomysłami walczących z ustabilizowanymi, staroświeckimi organizacjami. Postrzegają siebie jako walczących z wrogiem, prawdziwym lub wyobrażonym. Wróg jest cenny, ponieważ czyni walkę grupy bardziej konkurencyjną i przyczynia się do wzrostu ducha i zapału grupy.
Członkowie Wielkich Grup koncentrują się intensywnie na zadaniu, które mają do wykonania. Czasami odcinają się od rodziny i przyjaciół, aby realizować tę wizję.
Członkowie Great Groups są bardzo optymistyczni, chociaż mogą nie być realistami. Ten optymizm pomaga im się napędzać, nawet w obliczu terminów, trudności i porażek.
„Wielkie Grupy zawsze widzą siebie jako zwycięskich chłopców pod maską, mądrych Dawidów, którzy pokonują nadętych Goliatów tradycji i konwencji”.
Członkowie Great Groups uważają swoją pracę za „własną nagrodę”. Czują, że rozwiązują istotne problemy i są gotowi ciężko pracować, ponieważ wierzą w swoją misję.
O Autorach
Warren Bennis jest profesorem zarządzania biznesem na Uniwersytecie Południowej Kalifornii w Marshall School of Business. Jest ekspertem w dziedzinie przywództwa, napisał ponad 20 książek i doradzał czterem prezydentom USA. Patricia Ward Biederman jest wielokrotnie nagradzaną dziennikarką The Los Angeles Times.